Jak możemy wprowadzać innowacje, które „mają sens”, mają na coś wpływ, są zrównoważone i kształtują przyszłe rynki? Jakie będą odpowiednie umiejętności, sposób myślenia i środowisko pracy organizacji zorientowanej na przyszłość? Jak zmieni się charakter pracy i miejsca pracy w ciągu następnej dekady?  

W tej prelekcji przyjrzymy się bliżej wyzwaniom i najnowszym osiągnięciom w dziedzinie innowacji. Stoimy w obliczu wyzwań i radykalnych zmian spowodowanych nie tylko automatyzacją, sztuczną inteligencją, głębokim uczeniem itp., ale również tworzeniem nowych modeli biznesowych, nowych usług i produktów, nowatorskich projektów organizacyjnych oraz nowych nisz na bardzo zmiennym rynku. W takim środowisku nie wystarczy już „zarządzać” innowacjami, ale radykalnie zmienić sposób w jaki wprowadzamy innowacje i pracujemy.  

W tych kontekstach innowacja odgrywa kluczową rolę i musimy zastanowić się, jak będzie wyglądał jej następny poziom i jak możemy „wprowadzać innowacje w innowacjach”? Przedstawię przyszłościowe spojrzenie na to, co oznacza rozumienie innowacji jako „uczenia się nadchodzącej przyszłości”. Omówimy podstawy tego zjawiska bazując na neuro-kognitywistyce i kognitywistyce. Omówimy je w teorii organizacyjnej, jak również wskażemy nazwiązania do projektowania organizacji oraz do niezbędnych umiejętności i sposobu myślenia (HR). Przedstawione zostaną zarówno podstawy teoretyczne, jak i konkretne przypadki. 

W naszej opartej na wiedzy gospodarce, innowacje stały się jednym z kluczowych czynników napędzających rozwój społeczny, gospodarczy, edukacyjny i technologiczny. Pytanie, które przyświeca tej prezentacji, brzmi: jak projektować środowiska i ekosystemy, które wspierają i ułatwiają poszerzanie wiedzy i wprowadzanie (destrukcyjnych) innowacji? 

Pokażemy, że innowacji zorientowanych na przyszłość nie da się wprowadzić w sposób mechaniczny. Zamiast tego musimy zastosować – “a strategy of enabling” – “strategię umożliwiającą”. Proponujemy podejście, które tworzy przestrzenie/środowiska i ekosystemy wspierające procesy poszerzania wiedzy – nazywamy je „Przestrzeniami umożliwiającymi”- “Enabling Spaces”. Enabling Spaces to wielowymiarowe przestrzenie (projekt architektoniczny/biurowy, przestrzeń społeczna, organizacyjna, emocjonalna, epistemologiczna, technologiczna/wirtualna itp.), które są tworzone w celu jak najlepszego wspierania działań innowacyjnych z naciskiem na przyszłościowe i radykalne innowacje. Omówimy podstawy teoretyczne Enabling Spaces, ich charakterystykę i funkcjonalność oraz proces projektowania. Przedstawiony zostanie również konkretny przypadek. 

Żyjemy w okresie, który charakteryzuje się wysokim stopniem niepewności i dynamiką wykładniczą. W większości przypadków nasze obecne systemy edukacyjne nie zapewniają ludziom umiejętności niezbędnych do radzenia sobie z tymi wyzwaniami, zwłaszcza w zakresie zmian, innowacji i przygotowania organizacji na to co przyniesie przyszłość. Prowadzi to do tego, co nazywamy „trzema formami analfabetyzmu XXI wieku”: (I) niezdolność do zmiany perspektywy, (II) niezdolność do radzenia sobie z niepewną przyszłością, która rozwija się w swojej złożoności i wykładniczości oraz (III) niemożność „zauważenia” niewidocznej jeszcze nowości.  

Te formy analfabetyzmu można zaobserwować zarówno na poziomie indywidualnym/poznawczym, jak i organizacyjnym; dotyczą one nie tylko umiejętności, ale w rzeczywistości są zakorzenione w postawach, nastawieniach, kulturach firmowych i ucieleśnionej rutynie. Pokażemy, w jaki sposób można przezwyciężyć te formy analfabetyzmu, wdrażając nowy sposób myślenia/nową kulturę organizacyjną, nowe formy przywództwa, nowe umiejętności oraz stosując innowacyjną strategię „uczenia się nadchodzącej przyszłości”. Omówimy aspekty teoretyczne i praktyczne przypadki, a także implikacje związane z pielęgnowaniem umiejętności innowacyjnych i sposobu myślenia.