Głęboka i prowokacyjna eksploracja ludzkiego umysłu, jego skłonności do negatywizmu i niezadowolenia, a także potencjału do zadowolenia i pozytywnego wpływu na społeczeństwo. Większość z nas doświadcza ciągłego niezadowolenia ze swojego życia. Inni ulegają przemożnemu poczuciu nieszczęścia, popadają w depresję i zasadniczo rezygnują z życia. Niektóre osoby poświęcają swoje życie karierze, związkom i codziennym wyborom, które nie przynoszą spełnienia, za którym tęsknimy. Nie mogąc znieść dyskomfortu tego głęboko zakorzenionego nieszczęścia, wymyślamy twórcze mechanizmy radzenia sobie, które obejmują dysocjację, zaprzeczenie i odwracanie uwagi. Szukamy pocieszenia w związkach, bez względu na to, jak krótkotrwałe i niezadowalające mogą być; ambitnie realizujemy ideały sukcesu poprzez karierę, mając nadzieję na odzyskanie poczucia własnej wartości i pewnej miary szczęścia. Naciskamy, staramy się odwracać uwagę, aby uniknąć odczuwania nieznośnego poczucia nieszczęścia, które z czasem łączy się z poczuciem winy i wstydem. Tworzy się błędne koło, które wpływa na nasze relacje i ogranicza naszą zdolność do przeżycia chwili jasności umysłu, a co dopiero szczęścia. W tym przemówieniu Anahita przeprowadza widza przez rygorystyczny proces przyczynowo-skutkowy, który rozpoczyna się od uczciwego spojrzenia na ludzką kondycję, najeżoną nieszczęściem i niezadowoleniem. Z perspektywy systemowej bada, jak wewnętrzne rozdzielenie, przejawiające się jako fundamentalny brak świadomości i dysfunkcjonalny związek z samym sobą i życiem, można przypisać naszym interpersonalnym i globalnym dysfunkcjom. Jako uczennica Jego Świątobliwości XIV Dalajlamy, Anahita prowadzi publiczność poprzez ćwiczenia kontemplacyjne mające na celu identyfikację osobistych przeszkód na drodze do szczęścia, wraz z ich negatywnym wpływem na jakość życia, relacje, pracę i codzienne podejmowanie decyzji. Następnie bada zalety potencjału ludzkiego, czerpiąc z kontemplacyjnej mądrości i siły wyobraźni. Rozmowa kończy się zestawem praktyk treningu umysłu, które mają na celu stopniowe odwrócenie negatywnych nawyków i wzmocnienie prospołecznych zachowań jako podstawy ludzkiego rozkwitu. 

Głęboka i prowokacyjna eksploracja podstaw kobiecości, jej skłonności do kompromisów, a także jej potencjału do szczęścia i społecznej przemiany. Podczas tych warsztatów Anahita przeprowadzi uczestników przez rygorystyczny proces przyczynowo-skutkowy, który rozpoczyna się od realistycznego spojrzenia na doświadczenie bycia dzisiejszą kobietą, naznaczonej nieszczęściem i niezadowoleniem na poziomie indywidualnym, międzyludzkim i globalnym. Czerpiąc z badań socjologicznych i antropologicznych, bada współczesne stereotypy kobiecości, występujące przede wszystkim w kulturze korporacyjnej, popowej, czy konsumpcyjnej i bada ich wpływ na nasze światopogąd i obraz siebie. Prowadzi słuchaczy do zidentyfikowania konsekwencji niskiej samoświadomości, ciągłych kompromisów i braku współczucia dla siebie, podkreślając ogromne straty, jakie ma to dla całego świata. Po zidentyfikowaniu dysfunkcjonalnej relacji z kobiecością w nas samych i na świecie, Anahita bada różne przyczyny tego braku równowagi, odwołując się do współczesnej neuropsychologii i nauk kontemplacyjnych. Anahita oferuje wgląd w pojęcie autentycznej kobiecości, które można znaleźć we wschodnich tradycjach kontemplacyjnych, w których kobiecość jest synonimem mądrości i naturalnej jasności umysłu. Zaprasza publiczność do odkrywania praktyk, które stopniowo ujawniają naturalną klarowność umysłu, przywracając połączenie z ucieleśnieniem, domeną uczuć, intuicji i naturalnej obecności. Warsztat kończy się zestawem różnych praktyk treningu umysłu, które wspierają kultywowanie kobiecej inteligencji w obszarach relacji, pracy i samej siebie. 

Nasza dominująca kultura pracy jest kulturą, która nadaje priorytet i nagradza wartości patriarchalne. Cechy męskie, skoncentrowane w lewej półkuli są nagradzane i traktowane priorytetowo, podczas gdy cechy przypisywane kobiecości są zwykle odrzucane jako nieefektywne i „zbyt miękkie”. Często kobiety uczą się dostosowywać i nadmiernie kompensować to kosztem swojego szczęścia i dobrego samopoczucia lub biernie przyjmują role drugoplanowe, poświęcając spełnienie i możliwość prawdziwego doskonalenia się. To błędne koło odbija się nie tylko na kobietach, ale także na ogólnym sukcesie organizacji i całego świata. Co definiowałoby postrzeganie miejsca pracy przez kobiety, gdyby wartości nie zostały naruszone, a samoświadomość i poczucie własnej wartości stały się niezachwianymi zasadami przewodnimi? Głównym tematem tej fascynującej i pouczającej rozmowy jest zastosowanie tych zasad do konkretnych wyzwań, przed którymi stają kobiety w miejscu pracy. 

Znaczna część z naszego obecnego paradygmatu organizacyjnego została zdefiniowana przez wczesne modele kapitalizmu przemysłowego, w których ludzie zostali pozbawieni swojej kompleksowości i wykorzystani do podstawowych prac, aby sprostać rosnącym wymaganiom konsumentów, poprzez zwiększoną produkcję fabryczną. Wydajność i produktywność były cechami charakterystycznymi kapitalizmu przemysłowego, motywowanego strachem przed konkurencją i agresywnym dążeniem do wzrostu i dominacji na rynku. Od tego czasu dominującą metaforą organizacji jest „maszyna”. Mentalność organizacji jako maszyny usprawiedliwiła sukces za wszelką cenę, prowadząc niektórych do dobrobytu gospodarczego, często kosztem etyki, ludzkiego szczęścia oraz świadomości społecznej i środowiskowej. Wykład ten oferuje alternatywny szablon sukcesu organizacyjnego, czerpiąc z filozofii Wschodu i badań w dziedzinie nauk kontemplacyjnych. W tym wystąpieniu Anahita podkreśla pozytywny potencjał organizacji, najpierw identyfikując przeszkody i dysfunkcje, które utrudniają sukces organizacyjny na poziomie indywidualnym, interpersonalnym i organizacyjnym. Anahita bada koncepcję organizacji jako żywego systemu z własnym umysłem i jego kulturą. Zachęca publiczność do zidentyfikowania atrybutów organizacji, która się „budzi” oraz jej pozytywnego potencjału, wraz z wpływem, jaki może mieć na jej członków i świat jako całość. Dzięki temu wykładowi słuchacze otrzymają prowokacyjny wzór sukcesu organizacyjnego i praktyczne instrukcje, jak wspierać oddolną transformację poprzez ciągłe kształtowanie umysłu organizacji. Anahita przedstawi nową definicję sukcesu, zainspirowaną światopoglądem, który postrzega zjawiska jako współzależne, szczęście jako kluczowy składnik trwałego sukcesu, a przywództwo jako odpowiedzialność za zwiększanie świadomości, etyki i transformacji społecznej. Publiczność otrzyma informacje na temat tego, jak wykorzystać ukryty potencjał organizacji i liderów jako siły do transformacji społecznej i środowiskowej, jednocześnie kultywując pozytywną kulturę wewnątrz organziacji i osiągając sukcesy.